Jako podłoże do klatki bardzo polecamy drewniany "żwirek" z drzewa bukowego. Podściółka produkowana z drzew iglastych jest trująca. Podściółkę należy wymieniać niezależnie od ilości szczurów co tydzień - nawet jeśli jeszcze nie czuć brzydkich zapachów, namnażają się w niej bakterie. Oczywiście w miarę potrzeby można ją wymieniać częściej. Również co tydzień dobrze jest umyć dokładnie całą klatkę. Tarasy, koszyczki, półki, itp., powinno się przecierać codziennie. Polarki, które służą ogoniastym jako norki, hamaki, czy gniazda powinno się prać maksymalnie co 3 - 4 dni. Bardzo polecamy polar: jest ciepły, dobrze się pierze, szybko schnie i nie ma wystających nitek, w które mogą się zaplątać szczurkom łapki czy ogonki. Szczury nie potrzebują kąpieli, same dbają o swoją czystość. Kąpiemy je tylko w wyjątkowych sytuacjach: gdy mocno się czymś ubrudzą, gdy jest to potrzebne przy niektórych chorobach, gdy chcemy z nimi pojechać na wystawę, itp. Szczuki można kąpać używając rozcieńczonego Nizoralu lub szamponu dla kociąt (ewentualnie płynu do higieny intymnej - szczury mają bardzo wrażliwą skórę). Woda powinna być ciepła (nieco cieplejsza niż temp naszego ciała). Można napuścić trochę wody do zlewu, jeśli jest duży, lub do wanny/brodzika. Szczury powinny swobodnie stać w każdym miejscu. Po kąpieli należy je dokładnie wytrzeć ręcznikiem, można również podsuszyć je suszarką (z odległości 40 - 50 cm, trzeba uważać aby ich nie poparzyć i tylko jeśli nie boją się dźwięku suszarki). Większość szczurów panicznie boi się wody i kąpiel jest dla nich ogromnym stresem. Podkreślamy, że nie jest to niezbędny zabieg higieniczny, ogonki można kąpać tylko w wyjątkowych sytuacjach. Mycie ogonków. Szczury z reguły nie myją swoich ogonów - należy je co kilka dni delikatnie przecierać wacikiem nasączonym ciepłą wodą.

Adopcja, kupno i pseudohodowle

Jedną z najlepszych "metod" otrzymania szczurka jest adopcja. Cały czas mnóstwo maluszków szuka kochającego domku. Są to maluszki nierasowe z "wpadek" (ktoś kupił w sklepie parkę, a nie 2 szczury tej samej płci lub kupił zaciążoną samiczkę), z interwencji w pseudohodowlach, znalezione na ulicy, podrzucone do schroniska lub komuś pod drzwi... Powołane do życia z głupoty lub niewiedzy ludzi, bardzo potrzebujące pomocy w postaci nowego opiekuna. Są oddawane za darmo, często jest wymagane podpisanie umowy adopcyjnej. Szczurki można kupić w sklepie i wiele osób tak właśnie zaczyna z nimi przygodę. Niestety w większości wypadków takie szczurki pochodzą z hurtowni i giełd zwierzęcych, gdzie są trzymane i rozmnażane w tragicznych warunkach. Samice są często trzymane w miniaturowych pojemnikach, rodzą w kółko, bywa, że do śmierci z wyczerpania. Maluchy nie są odpowiednio odżywiane, są za wcześnie oddzielane od matki i nie są socjalizowane. Nawet jeśli są z "domowych hodowli", warunki ich rozrodu nie zawsze są lepsze... osoby, które je rozmnażają zazwycza nie mają pojęcia o genetyce i o prawidłowym zajmowaniu się miotem. Już w sklepach najczęściej są trzymane w malutkich gablotkach, nie są rozdzielane płciami (5-tygodniowe samiczki zachodzą w ciążę z braćmi), często bez odpowiedniego pokarmu i wody. Nie są również leczone. Kupno ogonka przeziębionego, czy ze świerzbem jest raczej regułą niż wyjątkiem... Nie popieram istnienia ferm gryzoni, gdzie są one męczone i cierpią - dlatego nie popieram kupowania żywych zwierząt w sklepach. Żadnych zwierząt - czy to gadów, gryzoni, ryb, czy papug. Sklepy rządzą się prawami popytu i podaży. Na miejsce kupionych szczurków właściciel sklepu zamówi kilka nowych: gdy jest popyt, jest i podaż, a sklep ma zarabiać na sprzedawanych zwierzętach. Poza tym bardzo często takie ogonki pochodzą z chowu wsobnego. Nie są w żadnym wypadku "gorsze" od adoptowanych, ale kupując w sklepie zawsze napędza się popyt dla hurtowników i skłania ich do powoływania do życia kolejnych zaniedbanych miotów... Pojawiły się jakiś czas temu "domowe" hodowle szczurów "rasowych bez rodowodu". Niestety osoby, które je rozmnażają, niewiele wiedzą o genetyce, odmianach oraz zasadach bezpiecznej i odpowiedzialnej hodowli. Nasze domowe szczurki nie mają ras: wszystkie są tej samej rasy, szczur laboratoryjny. Mają za to wiele różnych odmian. Ogonki z uszkami dumbo nie są genetycznie "lepsze" czy "rasowe". Po prostu mają inny kształt uszek. Sam kształt uszu czy sierści nie wpływa na charakter ani zdrowie zwierzęcia. Tak samo z różnymi kolorami i znaczeniami - takie cechy absolutnie nie świadczą o pochodzeniu szczurków ani ich zdrowiu. Czasami można spotkać się z obietnicami pseudohodowców, że ich szczurki są zdrowe, ponieważ nie pochodzą z chowu wsobnego, są z różnych końców Polski albo nawet z zagranicy. Jednak dziedziczenie chorób genetycznych nie jest takie proste: sam fakt, że dani rodzice nie są spokrewnieni nie znaczy, że miot będzie zdrowy. Wiele chorób genetycznych dziedziczy się recesywnie i semidominująco - rodzice mogą nieść choroby genetyczne, które niezależnie od ich stopnia pokrewieństwa ujawnią się u maluszków. Ponadto efektów wielopokoleniowego chowu wsobnego nie da się zlikwidować po jednym kryciu. To, że rodzice są zdrowi w wieku 6 miesięcy, nie znaczy, że będą zdrowi w wieku 2 lat... Tylko znajomość przynajmniej 3 - 4 pokoleń przodków danej linii może dać jakąś gwarancję, że rodzice nie niosą niekorzystnych mutacji. Nie chodzi wyłącznie o znajomość imion szczurów: ale o wiedzę o ich zdrowiu, chorobach, przyczynie śmierci i o losach spokrewnionych z nimi linii. Pseudohodowcy nie prowadzą takich rejestrów, nie wydają metryk z wypisem przodków i nie kontrolują tego, co dzieje się z przodkami i maluszkami. Nie ma też możliwości weryfikacji podawanych przez nich informacji. Hodowle szczurów rodowodowych wydają metryki, na podstawie których można prześledzić losy wielu pokoleń linii. Można rozmawiać z hodowcami, od których pochodzą przodkowie miotu i można czytać o losach wszystkich ogonków na forach szczurzych. Wyniki sekcji zwłok szczurów i przyczyny ich śmierci są jawne i upubliczniane. Hodowcy współpracują ze sobą, nie tylko w skali kraju, ale całego świata, a dzięki temu wszyscy możemy korzystać z ogromnego doświadczenia i wiedzy osób, które hodują szczury rodowodowe od ponad 20 lat. Wykluczanie linii z problemami również jest ułatwione, ponieważ hodowcy z różnych krajów wymieniają się informacjami o swoich liniach. Solidne przygotowanie teoretyczne z zakresu genetyki, anatomii, znajomości odmian i chorób jest gwarantowane koniecznością zdania testu z wiedzy, a etyczne postępowanie i dbanie o zwierzęta jest zagwarantowane regulaminami stowarzyszeń - nie zapewni tego żaden pseudohodowca. Jako cechę wyróżniającą pseudohodowcę jest czasem podawany fakt, że prowadzi on "hodowlę domową". Odróżnia go to jedynie od fermy gryzoni. Wszystkie hodowle szczurów rasowych są to hodowle amatorskie i są prowadzone na niewielką skalę w domach, ogonki mieszkają z nami i są pod naszą stałą opieką. Żadna zarejestrowana i zrzeszona w stowarzyszeniu (czy to w Polsce, czy za granicą) hodowla szczurków rodowodowych nie sprzeda swoich maluszków pseudohodowcy i rozmnażaczowi. Hodowle nie ogłaszają się również na allegro czy ebayu - chętnych szukają za pośrednictwem stron internetowych i forów dyskusyjnych o tematyce szczurzej.

Informacje dotyczące zdrowia szczurków i mykoplazmozy.

Każdy z nas pragnie, aby jego szczur był zawsze zdrowy i w pełni sił i wszystkim tego serdecznie życzymy. :) Jednak czasem ich zdrowie szwankuje... Szczury w ciągu swojego życia mogą przechodzić przez różne choroby, a większość z nich nie jest warunkowana genetycznie. Rzecz jasna nie możemy zapewnić, że szczurki rodowodowe będą idealnie zdrowe aż do końca życia. Nie mamy wpływu np. na zapalenie płuc, czy ropnie w miejscu zranienia. Możemy jedynie zagwarantować, że linie w których są potwierdzone choroby genetycznie nie są rozmnażane, a maluszki, które idą do nowych domków, są zdrowe. Poniższe informacje tyczą się wszystkich szczurków, również "sklepowców" i "adoptowanych bid". Zdarzają się przeziębienia (które zazwyczaj są niegroźne i łatwe do leczenia), zapalenia górnych dróg oddechowych, nieco rzadziej zapalenie płuc, powypadkowe urazy kończyn, alergia. Bywa, że ogonki mają ropnie po ugryzieniu czy zadrapaniu lub martwicę po zastrzykach. Zdarza się, że w organizmie rozwija się ognisko zapalne, np. stan zapalny węzłów chłonnych, ucha, dróg rodnych. Bywa, że mają guzy - ropnie, kaszaki, gruczolaki, mięśniaki, tłuszczaki, itp. Nie każdy guzek jest nowotworem! I nie każdy jest złośliwy. W tych wszystkich wypadkach można jak najbardziej leczyć zwierzę, a guzy usuwać chirurgicznie. Rzecz jasna lepiej jest zapobiegać niż leczyć, dlatego odpowiednia opieka nad szczurkami i prawidłowa diagnoza są takie ważne. Szczury są szczególnie narażone na zachorowanie w podeszłym wieku, gdy spada ich odporność. Starsze samiczki są narażone na gruczolaki (w wieku ok. 2 lat przechodzą "menopauzę" i wtedy ich gospodarka hormonalna może być rozchwiana). Nie można ignorować jakichkolwiek oznak złego samopoczucia, ani tym bardziej kichania, porfiryny w nosku czy oczkach, słaniania się, tracenia równowagi, braku apetytu. Trzeba być świadomym możliwości wystąpienia problemów zdrowotnych i konieczności ponoszenia często wysokich kosztów weterynaryjnych. Szczurza starość bywa ciężka... Mykoplazmoza to potoczna nazwa choroby spowodowanej bakteriami mycoplasma pulmonis, niszczącymi błony komórkowe. Choroba ta odpowiedzialna jest za infekcje dróg oddechowych i rodnych. Niemal wszystkie szczurki są nosicielami tych bakterii (zarażają się poprzez kontakt seksualny i mleko matki, bakterie osiadają w nabłonku dolnych dróg oddechowych), ale w zdecydowanej większości przypadków bakterie nie namnażają się i nie stanowią żadnego zagrożenia dla zdrowia. Jedynie w wypadku znacznego spadku odporności, silnego stresu i najczęściej również wystąpienia innej choroby, bakterie mogą się namnożyć i spowodować wystąpienie mykoplazmozy. Nie leczona jest śmiertelna, ale można ją zaleczać antybiotykami, np. doksycykliną, tetracykliną, enrofloksacyną. Mykoplazmoza jest często infekcją wtórną i dlatego bywa, że ciężko ją zdiagnozować. W związku z tym w wypadku, gdy szczurek kicha, ma wycieki porfiryny z noska, oczu czy uszu, gdy jest wyraźnie osłabiony, apatyczny i nie ma apetytu, dobrze jest oprócz leczenia właściwej choroby zastosować też leczenie mykoplazmozy. Bakterii mykoplasmosa nie da się skutecznie usunąć z organizmu, ale choroba po zaleczeniu może się nie ujawniać przez wiele miesięcy. Nie jest w żadnym wypadku "wyrokiem" dla szczura.

PODSTAWOWE WYPOSAŻENIE

Wszystko przemyślane?

Punkt po punkcie